جایگاه توسل در زندگی
علل انتخاب این بحث:
- متاسفانه در شرایط زندگی های موجود نسبت به مسئله توسل به شدت غفلت می شود؛ حتی در قشر متدینین، توسل جزئی از برنامه ی آنان نیست و صرفا با آن برخورد استحبابی آن هم دسته چندم می کنند
- برداشت اشتباه از توسل؛ متاسفانه برخی افراد مسئله عزاداری، جشن، احیا و ... را با توسل اشتباه می گیرند. در حالی که همه اینها باید ابزاری باشند برای توسل؛ نه اینکه خودشان توسل به شمار بیایند. چه بسا جشن ها و عزاداری ها و سینه زنی هایی که از ابتدا تا نتها در آن توسلی وجود ندارد. اتفاقا تمام تحریکات و تشویقات از طرف شرع بر این موضوعات صورت گرفته که به توسل ختم شوند. خود زیارت بهانه ای است برای توسل.
- درک ضرورت این ماجرا است که باید توسل جزء لا ینفک زندگی شود آن هم در همه لحظات و نه به صورت عدتا بلکه با توجه و تمرکز
توسل یعنی علی الدوام در لحظه لحظه زندگیم حجت های الهی علیهم السلام را بین خود و خدای خود قرار دهم هم در زمان حیات آن بزرگواران و هم در زمان ممات.
خدای متعال اراده فرموده تنها راه عاقبت به خیری توسل به این ذوات مقدسه باشد نه یکی از راه ها.
چرا؟ چون ما برای ارتباط گرفتن با حق تعالی به عنوان یک عظمت نامتناهی مشکلات بسیاری داریم. گرچه هر کس می تواند با حق تعالی شخصا و مستقیما ارتباط داشته باشد اما درکی که ما می توانیم از ارتباط با او تعالی داشته باشیم درک مشکلی است.
فلذا خدای تعالی حجت های خودش را بین ما و خودش قرار داده تا بتوانیم به وسیله ارتباط گرفتن با آن ذوات مقدسه مسیر تقرب به سوی او را با کیفیت طی کنیم. لذا هرکس ارتباط توسلش با اهل بیت علیهم السلام قطع شود، یعنی ارتباطش با حق تعالی قطع شده است. بنابراین بسیار مهم است چراکه هر کس ارتباطش با خدای متعال قطع بشود، قطعا عاقبت به شر است.
پس مهم ترین ابزار یک فرد برای تقرب، توسل است.
وقتی از یک جوشکار دستگاه جوشکاری او را بگیرند، دیگر کاری از دستش برنمی آید. لذا وقتی از شخصی توسل را بگیرند یعنی تمام وسایل و ابزار عاقبت به خیری را از او گرفته اند و دیگر شخص نمی توند عاقبت به خیر شود. مسئله دیگر این است که وقتی توسل وجود داشته باشد، شخص خود را به امام خویش متصل (به اصطلاح آویزون) می کند فلذا هر جا که امام برود او هم همانجا می رود. اگر متصل نباشد ممکن است جا پای امام بگذارد ممکن است از مسیر خارج شود. توسل دائم ابزاری است که ما دائم به امام خویش متصل باشیم. لذا خدای متعال به این کار تحریک نموده است.
همچنین توسل ابزاریاست برای شناخت درست امام. وقتی مدام یا بقیة الله یا صاحب الزمان از زبان شخص نیفتد منجر به این می شود که شخص به سمت شناخت حضرتش متمایل شود. عدم شناخت حضرات باعث می شود که در قشر متدین امام به مانند یک فرد نخبه یا نابغه تعریف شده باشد.
توسل نیز ابزاری برای برقراری ارتباط روحی با امام خویش است. هم در زمان حیات و هم در زمان ممات. ابزاری است برای اینکه نوری شود برای عقل.
سلمان فارسی از پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم: خداوند عزوجل می فرماید ای بندگان من! آیا چنین نیست که چه بسا کسی با حاجت سنگین و بزرگی نزد شما بیاید و شما حاجت او را برنیاورید؟! او کسی را که نزد شما آبرومند است آورده و نزد شما شفیع قرار می دهد تا شما به حرمت آن شخص آبرومند و محترم حاجت او را برآورید؟! بدانید گرامی ترین مخلوقات نزد من و با فضیلت ترین و آبرومند ترین آنها پیش من محمد و برادرش علی علیهما السلام و ائمه اطهار علیهم السلام هستند و آنان وسایلی نزد من می باشند.
امیرالمومنین سلام الله علیه: احمدوا اللّه الّذي لعظمته و نوره يبتغي من في السماوات و الأرض إليه الوسيلة؛ و نحن وسيلته في خلقه
پرسش و پاسخ