سبک زندگی شیعی

یعنی روشمند کردن زندگی با معیارقران و معارف و سیره اهل بیت علیهم السلام

چرا باید روشمند کنیم؟

زیرا هیچ هدفی بدون

1. انتخاب روش درست
2. به کار بستن آن به نتیجه نمیرسد.

همه حیوانات ، گیاهان که به صورت تعریف شده در حال زندگی هستند ، یک زندگی روشمند تعیین شده دارند و در آن کم کاری نمیکنند. فلذا تعدد آرا و تعدد عملکرد و تعدد رفتار و... ندارند و به اهدافی که برای آنها در نظر گرفته شده میرسند.

در این میان انسان هست که باید زندگی خودش را ، خودش روشمند کند...با ابزار و وسایلی که در اختیار دارد... عقل ، فطرت ، وجدان ، مشاهدات عینی ، مشورت، بهره وری از تجربیات، انزال کتب و ارسال رسل و ... .

اگر انسان ها برای این مسئله اهمیتی قائل بشوند ، حتما حتما به اهداف عالیه ای که خدا برایشان معین کرده میرسند و اندک اختلافی هم در بین گفتارها و رفتارها و... آنها پیش نخواهد آمد...

هدفی که خدای متعال از خلقت موجودات دیگر از قبیل حیوانات و گیاهان داشته است، به واسطه آن روشی که خودش به آنها برای حیات عطا فرموده، محقق می شود. مجددا یادآوری می شود که بین موجودات، تنها موجودی که بعضا دیده می شود هدفی که خدای متعال از خلقت او داشته، محقق نمی شود، انسان است.

نکته: عده ای برخلاف درخواست ذاتی و فطری خودشون تصمیم میگیرند غیر روشمند عمر خودشان را سپری کنند... بنابراین مشاهده میکنیم در زندگی خودشان از زندگی دینی که هیچ بلکه از زندگی انسانی هم فاصله میگیرند...

نتیجه: در این بحث میخواهیم روش صحیح ارائه بدهیم واثبات کنیم که زندگی کردن و سپری کردن عمر حتما محتاج سبک و روش است... به اتکاء عقل و نقل در ابعاد مادی و معنوی.

زندگی به چه معناست؟

زندگی یعنی داشتن علائم حیاتی پایدار

زنده بودن یعنی داشتن علائم حیاتی اما زندگی یک جریان است از زمانی تا زمانی دیگر و هنگامی در این زمان، زنده بودن تحقق می یابد که علائم در آن پایدار باشند.

علائم حیاتی عبارتست از :

1. رشد و نمو داشتن(جسمی و روحی) مثلا کسی میز را موجود زنده نمی داند. چرا که اگر چند صد سال هم بگذرد به جهت رشد و نمو، تغییری در آن حاصل نمی شود. حال راجع به انسان می توان گفت، انسانی زندگی می کند که از نظر جسمی و روحی رشد و نمو داشته باشد.
2. حرکت داشتن (نداشتن انجماد و رکود مادی و معنوی)
3. اثر داشتن (به درد خوردن ، جریان سازبودن ، ایجاد تغییر و تحول)

وقتی میگوییم سبک زندگی یعنی: سپری کردن روشمند عمر ، در حالتی که علائم حیاتی پایدار داشته باشیم.. به هر میزانی که علائم حیاتی افت پیدا کند، به همان میزان دیگر اسمش زندگی نیست..مردگی است...

چقدر زیاد هستند افرادی که خیال میکنند دارند زندگی میکنند اما فقط دارند عمر سپری میکنند...

هر گذرعمری زندگی کردن نیست... کسی که اینگونه فکر میکند خیلی سخت کوش خواهد شد. هرچیزی نمیتواند از مسیر حیات او را خارج کند. موانع را کنار میزند. فشارها را مهار میکند. معطل شرایط نمیشود. خستگی ناپذیر میشود. ده ها مسیر را می رود تا به نتیجه برسد.

نکته مهم: علائم حیاتی یا به عبارتی زندگی کردن برای انسان ها یک مسئله ایجاد کردنی هست و برای موجودات دیگرموجود است.

نتیجه: ما در این بحث میخواهیم روش صحیح ایجاد علائم حیاتی و پایدار شدن آنها را مورد بحث قرار بدهیم.

زندگی شیعی به چه معناست؟

زندگی روشمند مبنا و معیار میخواهد. مبنا و معیاری صحیح و بدون ذره ای اشتباه... زیرا فرصت کم و سرعت گذران عمر بالاست. فرصت برای آزمون و خطا زیاد وجود ندارد. معیاری بهتر از قران کریم و معارف و سیره اهل بیت علیهم السلام و عقل سراغ نداریم.زیرا متصل به علم الهی و دارای عصمت می باشند.

نکته: اول شرع را گفتیم بعد عقل را... زیرا ضریب خطا درتفکرات و تجربیات وجود دارد اما در شرع موثق و مستند نه!

حلقه مفقوده جامعه متدین ما دقیقا همین مطلب است.

1. بی اطلاعی از روش مطلوب زندگی مورد سفارش قران و معصومین ، در بعد فردی و اجتماعی
2. عمل نکردن به سیره و معارف اهل بیت

علت این همه مدل های مختلف در زندگی های متدینین به همین برمیگردد.

مثال: تعریف تجمل ، تعریف قناعت ، تعریف فعالیت اقتصادی ، نوع پوشش ، نوع خورد و خوراک ، نوع صدقه دادن و کمک کردن ، نوع مجلس عزا و عروسی گرفتن ، نوع ارتباط با خانم ها ، نوع خرج کردن و هدیه دادن و ولخرجی کردن ،نوع خوش مشرب بودن و بذله گویی ، ملاک های انتخاب همسر ، روش های تربیت فرزند و...

در همه این مسائل شرع نظر داره...اما ما همه را کنار گذاشتیم و به تفکرات خودمان بها دادیم...حالا نتیجه اش این شده که بچه های متدین ما میگویند اگر قرار است سلیقه ای عمل کنیم ، خب چرا سلیقه پدرمون چرا مادرمون چرا آخوند محله مون چرا.... مگه سلیقه خودمون چه مشکلی دارد؟!

فلذا در دارالمومنین پت شاپ میبینیم...در قهوه خانه ها افراد هیئتی میبینیم...در عروسی متدینین بزن و بکوب میبینیم...به تن برخی متدینین فقط برند میبینیم...متدینین را در بعضی از شغل های بی قید و بند میبینیم...ظاهرسازی و نفاق میبینیم...متدینین را در چشم هم چشمی و پز میبینیم...تسامح گر در ادب کلامی میبینیم...تسامح گر در ادب رفتاری میبینیم...

2 قشر داریم:

1. اوج تاسف اینجاست که این افراد ادعای تدین دارند و تمام تلاش خودشان را میکنند که نوع رفتار و کردار خودشان را به دنیای غرب نزدیک کنند و از آنها الگو بگیرند و به این افتخار هم میکنند...
2. اوج تاسف بعدی هم اینجاست که برخی از این افراد ادعای تدین دارند و تمام تلاش خودشان را میکنند که شبیه برخی از عرفا و شاخص های دینی عمل کنند درحالی که در ان زمینه ها اختلاف بین عملکرد آنها و اهل بیت وجود دارد.

نتیجه: در این بحث فقط دنبال معیار و ملاک رفتاری صحیح و مستند شرعی هستیم برای تشکیل یک گذران عمر روشمند و دارای علائم حیاتی پایدار.